Depremden sonra Antakya’nın Madenboyu Mahallesi’ne geçtiklerini anlatan 48 yaşındaki Hasan Akıncı, 17 yıldır halk otobüs sürücüsü olarak çalıştığını söyledi.
Deprem anını felaket olarak söz eden Akıncı, “Pazar günü nöbetçiydim yorgundum. Meskene geldim olağanda daima park alanı bulurum, o gece yoktu. Mahalleyi dolaştım, park yeri bulamadım yakıtım da yoktu. Yakıt aldım benzinlik yanında da park yeri bulamayınca meskenin 500 metre ilerisinde boş bir alana park ettim. Zati arabayı mahalleye bıraksaydım, bütün binalar çöktüğü için pert olacaktı. Konuta gelip uyudum, sarsıntının sarsıntısıyla uyandım. Kıyamet üzereydi, meskenin odalarında çocukların peşine koştum. Hangisine yetişeceğime şaşırdım. Sallantı durduktan sonra çıkmak için aşağıya koştuk. Duvarlar patlamıştı her yer kırık cam ve fayanstı. Karanlıkta nereye bastığımızı bilemiyorduk, dışarı çıktık elimiz ayağımız kandı. Apartmanın çıkışındaki demir kapı, zelzele nedeniyle sıkışmıştı açamadık. Komşular da oraya yığılmıştı. İkinci katın balkonundan sokağa atladım, kapıyı dışarıdan tekmeleyerek, açtım. Çok şükür komşuları ve ailemi sağ salim çıkardım” diye konuştu.
“HER APARTMANDAN, KAPIDAN, PENCEREDEN YARDIM ÇIĞLIKLARI GELİYORDU”
Ailesini ve komşularını otobüse bindirdiğini söyleyen Akıncı, “Otobüse geçtik, komşuları da içeriye aldım. Mahallede her apartmandan, kapıdan, pencereden yardım çığlıkları geliyordu. Yaşlıları, bayanları ve çocukları otobüse yerleştirdikten sonra, o insanlara gençler olarak elimizden geldiğince yardımcı olmaya çalıştık. Ses gelen her apartmana gittik, 10-15 kişiyi çıkardık diye hatırlıyorum” sözlerini kullandı.
Şimdi ailesiyle halk otobüsünde yaşadıklarını belirten Akıncı, “Önceden elektrik yoktu otobüste bir şey yapamadık fakat artık bir nizam kurduk. Çocuklar televizyon seyrediyor, ısıtıcı var. Fazla olan birkaç koltuğu söküp bir yol açtık, şükür şu anda yönetim ediyoruz. Battaniye, yorgan, yastık üzere eşyaları 3-4 gün sonra kendi malımızı çalar üzere, meskene gidip süratlice alıp çıktık. Antakya merkezden köyümüze geldik, şimdilik buradayız. Konteyner meskenler kuruyorlar fakat köyümüzü, eşyamızı, ailemizi bırakıp gidemeyiz. Bulunduğumuz yere konteyner mesken kurulursa yeterli olur. Yoksa otobüste yaşamaya devam edeceğiz. Rahat değil fakat yönetim edeceğiz, en ufak bir sallantıdan korkuyoruz, buna da şükür” dedi.
“ÇOK SIKINTI KİMSE BUNU YAŞAMASIN”
Yaşadıklarını anlatırken gözyaşlarını tutamayan eşi Fatma Akıncı ise “Çok sıkıntı kimse bu türlü bir şey yaşasın istemem. Çocukların için yemek yapmak zorundayım. Bulaşık, çamaşır yıkamak çok güç. Yemeği dışarıda kurduğumuz ocakta yapıyoruz. Küçük tüple çay demliyoruz. Tuvalet, banyo için konuta girip, çabucak çıkıyoruz. Çocuklar televizyon izliyor, dışarıda oyun oynuyor çok badire etmiyoruz. Ben şuraya bir mesken istiyorum. İçinde banyosu, tuvaleti olsun, gereksinimlerimizi giderelim. Haftada ya da 10 günde bir banyo yapabiliyoruz. Bayan olarak her vakit banyo yapmak isterim, hoş giyinmek isterim. Besin ve su yardımı geliyor, problem olmuyor. Bazen de ilçeye inip gereksinimlerimizi alıyoruz. Sarsıntı çok berbattı bir daha yaşamak istemiyorum. Çocuklarıma bir şey olacak diye çok korktum. Onlar için kendi canımdan vazgeçtim. Ellerimiz, ayaklarımız kanlar içinde sokağa koştuk. Ne yapacağımızı bilemedik, soğuktan titredik. Üstümüze hiçbir şey almamıştık, çocuğumu küçücük bir battaniyeye sarıp çıktım” diye konuştu.
“OTOBÜSTE YAŞAYACAĞIM HİÇ AKLIMA GELMEZDİ”
Çocuklarının eğitimi için telaş ettiğini belirten Akıncı, “Okullarından oldular, eşim de toprağını bırakıp, diğer bir kente gitmek istemiyor. Eşimin bütün kardeşleri ailesini alıp gitti, yalnızca biz kaldık. Mesken kayınpederimden yadigar olduğu için kalmak zorundayız. Bu türlü olsun istemezdim, bizi ne bekliyor bilmiyoruz. Otobüste yaşayacağım, başıma bu türlü bir şey geleceği hiç aklıma gelmezdi” tabirlerini kullandı.