Cumhurbaşkanlığı seçimlerini Cumhur ittifakının adayı Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın kazanmasının akabinde muhalif cenahta tartışmalar arttı. Gazeteci Ertuğrul Özkök bu tartışmaları bugünkü köşe yazısında ele aldı. Özkök, seçimlerden sonra birinci aradığı kişinin Yılmaz Özdil olduğunu belirttikten sonra bugünlerde ‘muhalif gazeteci’ olmanın sıkıntı olduğunu anlattı.
Özkök’ün yazısı şöyle:
SEÇİM SONRASI YILMAZ ÖZDİL’DEN
İTİRAF:“ EN BÜYÜK YANILGIM ŞUYDU”
Herhalde iflah olmaz şeytanım dürttü, seçim gecesi bir sakinleştirici alıp uyuduktan sonra sabah Yılmaz Özdil’i aradım.
Neden aradın diye sorarsanız hiç o denli bir nedeni yok.
Öylesine yani…
O sabah etrafımda herkes herkesi öylesini arıyordu, ben de birini arayayım dedim.
Bir tıp kaybetmişler dayanışması diyebilirsiniz.
“YILMAZ NASILSIN” DİYE SORDUM
“TUHAF AMA” DİYE YANIT VERDİ
Yılmaz, Meral Akşener olayında farklı tutum alan gazetecilerden biriydi ve ondan sonra yazarlıktan ayrıldı.
Oy vermek için İstanbul’a gelmiş.
“Nasılsın” diye sordum…
“Tuhaf bir şey çalışmıyorum ancak bugünlerde mutluyum” dedi.
Yanlış anlamayın seçim sonuçlarından ötürü keyifli değil.
Seçimden evvelki ruh halini anlatıyordu.
İŞSSİZ BİR GAZETECİNİN GURURLU
BİR MAĞDURİYETİ OLUR BE ARKADAŞ
İşssiz bir gazeteci…
Sosyal medyada gördüğüm bütün işsiz gazetecilerde gururlu bir mağduriyet okuyorum.
Adeta övünüyorlar bu halleriyle…
Şimdi karşımda işsiz olduğu için keyifli hissettiğini söyleyen bir gazeteci var.
Doğrusu tıpkı durumda olup da keyifli olan tek kişi benim diye düşünüyordum meğerse yalnız değilmişim.
MEĞER HAYATINDAKİ EN
BÜYÜK YANLIŞI ÇALIŞMAKMIŞ
Hadi, ben emeklilik yaşındaki işssiz gazeteci olduğum için anlaşılabilir bir durumdu.
Yılmaz ise daha genç.
Arkasından daha da değişik bir şey söyledi.
“Hayatım boyunca yaptığım en büyük yanılgıyı fark ettim…”
Merak ettim “Neymiş” dedim.
“Çalışmakmış” karşılığını verdi…
“Meğer hayatımdaki en büyük kusurum çalışmakmış” diye tekrarladı cümlesini…
YILMAZ LATİFE MI YAPIYOR
YOKSA BİR GERÇEKLİK VAR MI
Herhalde anlamışsınızdır, kendimizi rahatlatmak için gülerek ve espiri yaparak konuşuyorduk.
Tabi ki işsizlik âlâ bir şey değildir ve işssiz gazeteci arkadaşlarımız için ikimiz de çok üzülüyoruz.
Üzüntümüzü atmanın bir yolu da kendimizle dalga geçmek.
Yine de kendi içimden, yani ‘Bana göre”, altını çizerek tekrar söyleyeyim, ‘Sadece bana nazaran, bir sorgulamayı paylaşayım.
Bu sözlerde bir gerçeklik hissesi da olamaz mı?
Siyaset yazmanın, yazabilmenin hudutları güzelce daraldığında, “Çalışmamak”, münasebetiyle “Yazı yazmamak” memnunluk olmasa bile bir baht haline dönüşemez mi?
Kendi hisseme son yıllarda bu duyguyu çok yaşadım.
Çünkü siyasetin “Erdoğan’a vurmak” ile “Erdoğan’ı övmek ortasında sıkıştığı günlerde yazma dediğimiz hareketin çocuk havuzunda yahut onlarca metre yürüseniz de bir türlü diz uzunluğunu geçmeyen sığ bir denizde yüzme mecburiyetine dönüşmesi bana da çok bunaltıcı geldi.
Tıkılmak istendiğim bir yankı odasında, kendimi, yalnızca alkış ve yuhalama hakkına sahip bir gladyatör seyircisi, bir amigo üzere hissettim.
Okyanuslara açılmak isteyen bir insanın, çocuk havuzunda yahut onlarca metre yürüdüğünüz halde bir türlü diz uzunluğunu geçmeyen sığ sularda yüzmeye mahkum edilmesi üzere bir histi bu…
Kendi yarattığımız fanatik ve holiganlaşmış bir okuyucu ve izleyici ile tuhaf bir ilişki…
İki tarafın da mutlu olduğu bir cins öfke ve umut ticareti…
BAZEN KONFOR ALANINDA
KALMAK UYGUNDUR, EMNİYETLİDİR
Seçim sonrasında da çok farklı bir his içinde değilim.
Düşünün bugün için de Kılıçdaroğlu’nun istifa etmesini yazmaktan öteki kaç husus kalıyor ki bir yazara…
Beklenen ve istenen his ekseriyeti bu değil mi…
Oysa bana nazaran, Ecevit dışında bugüne kadar görmediğim ölçüde başarılı, umut veren, pozitiv bir kampanya yaptı…
Neyse ağır ve tehlikeli konular bunlar…
Toplumun yarısının derin bir düşkırıklığı yaşadığı şu günlerde , sahip olduğumuz tek lüks, bu çok küçük konfor alanımız…
O üç beş metre his alamızı “Olağan bir şüpheli” olarak tarumar etmeyeyim.
Bazen sığ sularda kalmak emniyetlidir.
BİLİYORUM ALLAHIN VERDİĞİ
ZEKA ONU RAHAT BIRAKMAZ
Yılmaz’la hoş, sevinçli ve arkadaşça dertleşmeye döneyim.
Yılmaz’ı çok düzgün tanıyorum…
Çalışmadan duramaz. Allahın ona verdiği zeka ve yetenek onu rahat bırakmaz. Eminim bir kitap üzerinde çalışıyordur.
Ama şu sıralarda kurumsal bir yerde yazıyor olmamanın verdiği rahatlığı da hissettim.
BUGÜNLERDE MUHALİF KANALLARDA
KONUŞAN BAŞ OLMAK İSTEMEZDİM
Biliyorum hiç vakti değil, fakat yeniden de her türlü riski alarak kendi etrafımla biraz dalağa geçeyim.
Durumu Yılmaz Özdil kadar kolay olmayan arkadaşlarımız var.
Bugünlerde bilhassa kendini “Muhalif” olarak tanımlayan bir medya kuruluşunda çalışmak kolay bir şey değil.
Hele hele aylardır iktidarın değişeceğine inanarak, seçim sonucunu görmeden, ekrandan parmak sallayarak “hesaplaşmadan”, “Kadrolaşmadan” kelam eden, kendilerine medyanın doruklarında makamlar dağtırıkken, kimilerini da kovan konuşan başlar için sıkıntı günler.
KONUŞAN BAŞ VE YUTÜPÇÜ ARKADAŞ
ÜZÜLME; HERŞEYDE BİR HAYIR VARDIR
İçimdeki şeytan yine dürttü. Onları da arayıp biraz moral vereyim dedim.
Mesela Halk TV’de Ayşenur Aslan’ arayıp konuşmak geldi içimden.
Sadece “Arkadaşlar üzülmeyin her şeyde bir hayır vardır” demek istedim.
Aynı şeyi Ayşenur’la birlikte program yapan, Tatlı Payzın, Emin Çapa; KRT ve Tele1 ekranında bir çok arkadaşa ve “Yutüpçüye” de söylemek istedim…
Ha bu ortada hakikaten sevgili dostum Fazıl Say’a da unutmadım.
Neden mi?
Onu da anlatayım.
ARKADAŞLAR SEÇİMİ KAYBETTİNİZ
AMA BÜYÜK ENDİŞENİZİ YENDİNİZ
Son vakitlerde bu arkadaşların “Haklı J” birtakım kaygıları vardı.
Özellikle Ekrem İmamoğlu, beni ve Nagehan Alçı’yı Karadeniz seyahatine davet ettikten sonra çok kaygılandılar.
“Yine bunlar mı medyanın başına geçecek” diye günlerce kabus dolu geceler geçirdiler ekranlarda.
Yani Erdoğan gitmişti ve biz eskiler ve birtakım yeniler tekrar medyanın başına geliyorduk…
Bu arkadaşlara hiç istemeden bu kadar büyük bir anksiyete verdiğim için kendimi çok hatalı hissediyordum.
Önceki akşam tahminen de birinci sefer huzurlu bir uyku uyudular sanıyorum.
Çünkü Cumhurbaşkanı Erdoğan seçimi kazandı ve böylelikle bizim medyaya dönüş ihtimalimiz kalmadı.
Zaten o denli bir niyetim yoktu lakin, olmayan niyetim de yokoldu…
KEŞKE DAHA EVVEL AYŞENUR’U
ARAYIP ŞUNU SÖYLESEYDİM
O günlerde bilhassa, Ayşenur’u arayıp, onları rahatlatmak için şunu söylemeyi çok istedim:
“Ayşenurcuğum ben 8 Nisan günü 76 yaşıma girdim. Yahu bu yaştan sonra nereye geleceğim? Ben bir yere gelmiyorum, tam tersine gidiyorum…”
Sırf rahatlasınlar, uykularını kaçıran bir dehşetten kurtulsunlar diye aramayı düşündüm.
Ama kendilerini öylesine bir iktidar şehvetine kaptırmışlardı ki, “Hadi artık o pazu gösterme keyiflerini bozmayayım” dedim.
Neyse Cumhurbaşkanı Erdoğan yerinde kaldı…
Ben de bu yaşımda istemeden onların kabusu olmaktan kurtuldum.
Artık rahat olun arkadaşlar…
AHH RAHMİ TURAN’A “RAHMİ ABİ”
DİYEN UĞUR ÜZERE OLABİLSEYDİM
Ama çok da rahat olmasınlar. Medyada eskilerden öteki çok önemli rakipleri de var.
Mesela Uğur Dündar…
Geçen akşam Sözcü TV’de bir tartışmayı izliyordum, baktım Uğur, Rahmi Turan’a “Rahmi abi” diye sesleniyor.
Uğur 80, “Rahmi abi” 84 yaşında…
Eee onun üzere zinde, enerjik ve savlı olursan alışılmış ki “Rahmi abi” deme hakkın olur.
Üstelik Yılmaz Büyükerşen Eskişehir’deki müzede Uğur’un o denli başarılı bir balmumu heykelini yaptı ki, vallahi aslından bile yeterli oldu.
Yani Allah geçinden versin Uğur’un başına bir şey gelse, Allah ona da geçinden versin Müjdat Gezen onun balmumu heykelini karşısına oturtur programlara devam eder.
Vallahi kimse anlamaz, güzel de reyting yaparlar.
ALLAH MUHALİF KANALLARDAKİ
KONUŞAN BAŞLARI SEVİYOR
Yine de şunu söyleyeyim.
Allah muhalif kanallarda her gece konuşan başları seviyor.
Maazallah Kılıçdaroğlu kazansaydı ne yapacaklardı?
İktidara ve yandaşlarına parmak sallamaktan öbür bir şey bilmeyen, konuşmayan bu iş sahibi gazeteci arkadaşlarımızın hali ne olacaktı?
Benim üzere “Memleketin bu denli problemi varken, şaraptan, aşktan bahseden” gereksiz bir kişi de olamayacaklarına göre…
Erdoğan’ın kazanması onları iki şeyden korudu…
Bir yandan Nagehan ve benim medyanın başına geçme kabuslarından kurtuldular.
Bir yandan da daha 5 yıl ekmeklerini her akşam iktidara vurarak kazanmaya devam edebilirler.
BEYAZ BALİNA AYDIN İŞSİZ
MUTLU GAZETECİLER KULÜBÜ
Yılmaz Özdil ve ben, bir vakitler Karadeniz’de ortaya çıkıp, durup dururken ve hiçbir nedeni yokken gülen, kahkaha atan Beyaz Balina Aydın üzere memnunuz.
Çalıştığımız bir kurum yok lakin elimizde “Aylaklığa Övgü” kitabı ile eğlenip gidiyoruz işte…
Tek şikayetim Tansu’dan…
Urla’ya giderken beni otomobile almadı.
Çünkü ona “Umursamazlık hakkımdan” kelam ediyordum, bugüne kadar hiç duymadığım ağır bir kelam söyledi ve tek başına otomobile atlayıp Urla’ya gitti.
Ben de nedensiz yere memnun olan “Beyaz Balina Aydın İşsiz Gazeteciler Kulübü’nü” kurmaya karar verdim.
Şu anki en büyük mutluluğum, muhalif medyadaki dürüst gazeteci arkadaşlarımın, benim dönme ihtimalimin yarattığı gerilimden kurtarmış olmanın verdiği duygu…
Neticede, onların memnunluğu benim mutluluğumdur…